Computer says no column John Vanderaart

Ik draag al jaren hetzelfde montuur, een Ray-Ban Justin om precies te zijn. Iedere twee jaar 'mag' ik van mijn zorgverzekeraar een nieuwe bril kopen en daar houd ik me dan ook trouw aan. En iedere twee jaar kies ik dan voor wéér een Ray-Ban Justin. Ik weet het, het is een zonnebril-montuur. Maar het zit altijd goed en het gaat nooit kapot. Wat wil je nog meer? Maar goed, iedere twee jaar worden mijn ogen opgemeten en steevast is er een klein verschil. Wat voor mij de reden is om die Ray-Ban Justin in andere kleuren dan alleen zwart of bruin te willen hebben. Dan is het verse exemplaar namelijk extra goed te herkennen; ook zonder bril. Logisch, niet? Ik ving bot bij mij vaste opticien-keten: "Computer says no." Vooropgesteld dat de Ray-Ban Justin net uit de collectie was gehaald. "We hebben ook hele mooie andere monturen!", probeerde de jongedame nog. Volgende opticien-keten, twee winkeldeuren verder: "Computer says no." Nog wat verder had men het merk Ray-Ban compleet in de ban gedaan en het was dan ook uit pure armoede dat ik uiteindelijk in verreweg de minst hippe brillenwinkel terechtkwam. De meneer van zo rond mijn leeftijd - "Ik zit al 42 jaar in dit  vak!" - keek niets eens op een computer en belde meteen de distributeur: "Met mij..." Kijk, als een telefoongesprek op die manier begint, dan weet je het wel: "Kind aan huis." Hij legt z'n hand op de hoorn: "Ze gaan even in het magazijn kijken. Doen ze speciaal voor mij..." Om enkele minuten later alle gevonden kleuren op te dreunen: "Zwart, bruin, groen, blauw, iets met transparant." Het werd een blauwe. Pas na de koffie en het praatje pot kwam de computer er eens bij. Ik zag een zeer ouderwetse DOS-achtige terminal-applicatie die gedachteloos werd bediend door onze brillenveteraan: "Zo, die zit erin!" En met een schalkse knipoog werd ik even later uitgezwaaid.

Een Ray-Ban Justin of anders niets. Zie er intussen maar aan te komen.