Elke zondag lees je op pcactive.nl een column van John Vanderaart. Ook deze zondag is het raak.
Ik ben zeer gehecht aan mijn toetsenbord; een vrij speciaal model van Logitech aan een usb-draadje. Met echte toetsen die weerstand bieden en die je dus daadwerkelijk moet indrukken om letters te zien verschijnen op het beeldscherm. Ja, dat vind ik prettig. Mijn vrouw heeft een serieus ander toetsenbord. Ook iets van Logitech, maar dan zonder draad en van dat ding hoef je de toetsen amper aan te raken om van alles te laten gebeuren. Ja, dat vindt zij prettig. Ik heb een hekel aan haar toetsenbord en dat is geheel wederzijds... Mijn toetsenbord is de laatste van een voorraadje dat ik jaren geleden heb ingeslagen. Ik begin wat zenuwachtig te worden, want de letters van ruim de helft van de toetsen zijn weggesleten. Ook vertoont de spatiebalk steeds vaker kuren die ik met wat rake klappen kan verhelpen. Het aantal klappen loopt evenwel gestaag op. Kortom, hier is sprake van een uitgestelde executie. Mijn toetsenbord dient dan ook op korte termijn te worden vervangen, maar 'dit type' is nieuw-in-doos nergens meer te vinden. En van een tweedehands toetsenbord weet je maar nooit wie er met z'n (vieze?) vingers aan heeft gezeten. Maar waar kun je tegenwoordig nog een toetsenbord proberen? Wellicht door bij wat collega's en kennissen achter hun computer te gaan zitten. Maar dan zijn het mijn (vieze?) vingers die aan andermans toetsenbord zitten. Ik begrijp: "Is ook niet je dat..."
Een lekker toetsenbord is niet 1-2-3 te vinden. Maar wel belangrijk!
