Wie kun je nog geloven? Column John Vanderaart

Op dit moment zit in - weer eens - in Frankrijk, in een klein dorpje in de Morvan. Chaumard op precies te zijn. Dat is niet spannend, nee. Maar het is wel 800 kilometer rijden vanaf Haarlem. Met enkele weken geleden in Nederland het nieuws dat het compleet hommeles was aan de Franse pompstations: "Wegens stakingen geen brandstof." Voor alle zekerheid had ik alvast twee stalen jerrycans gevuld met wat neerkomt op 40 extra liters E95: "Mij pak je niet!" Voordat ik op op weg ging, heb ik het internet nog even geraadpleegd en zo te zien was er niets meer aan de hand. Toch heb ik voor de zekerheid bij Charlerois nog even afgetankt. Normaal doe ik dat pas 100 kilometer verder bij Woinic, bij het grootste everzwijn ter wereld. Op de tolweg werd al snel melding gemaakt van pompstations zonder brandstof. Hier en daar zelfs zonder laadstroom. Tussen Troyes en Tonnerre bleek ik nog nét de laatste klant te zijn voordat de E95 er mee stopte. De E98 en diesel waren al leeg verkocht. Het werd niet veel beter... Op locatie aangekomen bleek de tuin van mijn overbuurman (zijn grote trots) slechts half te zijn gemaaid. De oorzaak bleek, bij directe navraag, het gebrek aan benzine te zijn. In de omringende dorpen was al dagen niets meer te krijgen. En omdat je een verre buur moet koesteren als een dichtbij zijnde vriend haalde ik een van mijn twee stalen jerrycans voor hem tevoorschijn. Ik zag het in zijn ogen: "Dit is voor het leven!" Met intussen de vraag wie je nog kunt geloven? Kennelijk is een Franse brandstofcrisis in Nederland niet belangrijk genoeg om er ook maar iets mee te doen... Voor nu vrij naar Ilja Gort: "Smakelijk santé!"