Bij John Vanderaart is het leven nooit saai. Er gebeurt genoeg om elke week weer een korte column af te leveren. Deze keer gaat het over zuurkool, de salle des fêtes en internet. Zijn vorige column over Postvak IN lees je hier.
Ik zit weer eens in Frankrijk. Herfstvakantie. De bladeren vallen, de dagen worden korter, de vleermuizen laten zich goed zien, het stuwmeer loopt leeg, de tuin wordt winterklaar gemaakt. Herfst dus. En daar hoort zuurkool bij. Dat treft, want ik ben dol op zuurkool!
Volgens mijn Franse overbuurvrouw (tevens voorzitter van de feestcommissie) is er slechts één zuurkool de moeite waard: "Haar zuurkool." Uiteraard gefabriekt volgens een eeuwenoud recept dat gedurende generaties is vervolmaakt. Slechts twee tipjes van haar geheime sluier wilde ze oplichten: "Peterselie en Aligoté." Dit alles eens per jaar in de salle des fêtes alhier, voor minimaal 30 personen.
Dit jaar spande het erom. Slechts een mannetje of 20 had zich aangemeld en de Franse overbuurvrouw ging met de dag droeviger kijken... Het a-woord (= annuleren) viel opeens... Persoonlijk vind ik haar 'marketing' altijd wat aan de magere kant: links en rechts een paar bordjes langs de kant van de weg. Waarom geen social media? Waarop mijn Franse overbuurvrouw de blik van droevig naar vies converteerde: "Bah, internet!" Ze moest nog net niet overgeven...
Na overleg met de overbuurzoon gingen we toch (stiekem, dat wel) viraal. Gevolg: "Binnen 2 dagen zo'n 35 aanmeldingen erbij." Waarmee, volgens mijn overbuurvrouw, andermaal is bewezen dat internet nérgens goed voor is. En terwijl ze dat zegt, geeft de overbuurzoon me z'n aller-vetste knipoog. Ons-kent-ons...
Weinig worst deze keer, want er was op voorhand iets te krap ingekocht...
Altijd lekker. Zo'n gemeubileerd bord zuurkool...
